TRC2 Bölgesinde Kadın İstihdamı Sorunları ve Çözüm Önerileri

Abstract

Kadınların işgücüne katılımları, bir ülke ya da bölgede kalkınmanın gerçekleştirilebilmesi için istifade edilmesi gereken kritik öneme haiz faktörlerin başında gelmektedir. Gelişmekte olan ülkelerde kadınların işgücüne katılım oranlarına özel bir önem atfedilmekte ve bu
ülkelerde kalkınmanın sağlanabilmesi için bu oranın yükseltilmesi gerektiği hususunda ilgili tüm çevrelerin uzlaşı sağladığı belirtilmektedir. Türkiye’de son yıllarda kadının işgücüne katılım oranı yükselmekle birlikte, artış oranının beklentileri karşıladığını söylemek mümkün
değildir. Günümüz itibarıyla % 30 civarında olan bu oranın 2023 Ulusal İstihdam Stratejisi uyarınca % 35’e çıkarılması hedeflenmektedir. Bu kapsamda Başbakanlık tarafından çıkarılan “Kadın İstihdamının Artırılması ve Fırsat Eşitliğinin Sağlanması Genelgesi”, kadın istihdamının geliştirilmesi alanında atılacak adımlar için yol haritasını teşkil etmektedir. Ülkemizde bölgeler arasındaki sosyo–ekonomik göstergelerdeki farklılıklar, kadınların işgücüne katılım oranı açısından da geçerlidir. Tarım sektörünün ve ücretsiz aile işçiliğinin görece yoğun olduğu Şanlıurfa ve Diyarbakır’ı kapsayan TRC2 Bölgesi, kadınların işgücüne katılım oranı bakımından da alt sıralarda yer almaktadır. Bununla birlikte söz konusu dezavantaj, tarım ağırlıklı ekonomilerin sanayi sektörünün ön planda olduğu bir iktisadî yapıya dönüşüm açısından erken aşamalarda sahip olunan geleneksel avantajlar ve bu avantajların sürdürülebilirliğinin sağlanabilmesi halinde fırsata dönüştürülebilmektedir. Bu bağlamda; TRC2 Bölgesi’nde kadınların işgücüne katılım oranının geliştirilmesine hizmet edecek her türlü girişimin bölgenin kalkınma hamlesi üzerinde çarpan etkisi meydana getireceği öngörülmekte olup, bu öngörü doğrultusunda geliştirilecek öneriler çalışmamızın konusunu teşkil etmektedir.