Günümüz Türk Romanlarında Sufizm Öğretilerinin Kullanılması

Abstract

Batı; tarih boyunca kültürel, dinsel, siyasal olarak kendinden farklı gördüğü doğuyu ‘’öteki’’ olarak konumlandırmış ve doğuyu incelenmesi gereken bir nesne olarak görmüştür. 19.yüzyılda “Oriental Studies”in (Doğu Araştırmaları) akademik bir disiplin olarak kabul edilmesiyle birlikte Doğulu halklar dil, din, inanç, kültür, edebiyat alanlarında Batılılar tarafından çeşitli incelemelere konu olmuştur. Sufizm, doğu kültürü ile ilgili bir konu olarak Batılıların dikkatini çekmiş ve 20.yy başlarında sufi öğretilerine karşı bir merak doğmuştur. Batının sufiliğe duyduğu bu ilgiyle beraber günümüz Türk yazarları da romanlarında tasavvuf öğretilerini kullanmaya ve sufilikle tanışan,
sufizme ilgi duyan batılı karakterler kurgulamaya başlamışlardır. Bu bildiride Ahmet Ümit’in Bab-ı Esrar romanı ile Elif Şafak’ın Aşk romanı Batılı iki kadını İslam coğrafyasına getiren sufizm ve Mevlânâ ve Şems başta olmak üzere din, tasavvuf, aşk öğretilerini kullanmalarındaki benzerlikler ve farklılıklar bağlamında karşılaştırılacaktır. Böylece tasavvuf kavramlarının farklı yazarların elinden çıkan iki modern Türk
romanında ne şekilde işlendiği göstermek ve bu iki romanın ortak ve farklı noktalarının belirlenmesi amaçlanmaktadır.